Sen olduğunda “hiç” oluyordu her şey
Olmadığında önce şehir küsüyordu gözlerime
Ve sonra ben
Cümle âleme…
Bir gün, yukarıların soğukluğunu anlayacaksın
Düşe kalka doruklara tırmandığında
Kalabalıkların -aslında- ne kadar tenha olduğunu
Anlayacaksın
Bomboş bir odada yapayalnız kaldığında…
Mesela Âdem’in Hz Âdem olmadığını
Havarilerin çoktan öldüğünü
Yanındakilerin havari olmadığını anlayacaksın
Gölgene bastıklarında.
Tövbe
"Ben”i anlayacaksın…
Cehennemî ateşinin harını
Pervaneni yaktığında anlayacaksın.
Güneş batıda tel tel döküldüğünde
Bıldırcınlar öldüğünde
Sadece “Acı Su” tadı kalacak damağında
Elinde bir tutam şiir/im
Yüreğinde minicik bir kalem
Yemyeşil.
Gözlerimi anlayacaksın…
Geç kaldığında
Musiki sustuğunda bir şafak vakti
“Eksik Ezan” ı duyacaksın
Kulak kabartacaksın.
Belki de canın yanacak/ kim bilir
Sesimi anlayacaksın…
Ben Öldüğümde
“BİZ”i
Anlayacaksın... SES-SİZ